Bestuurder Hakbijl stelt “we hebben het geld niet om de 10% CAOeis te betalen”. Dat kan, maar is een resultaat van lokale interne prioriteiten in de begroting van het ziekenhuis en behaald resultaat bij de budgetonderhandeling met zorgverzekeraars. In 2021 werd voor eenieder duidelijk dat oa verpleegkundigen tot 9% ondergehonoreerd worden ( door SER vastgestelde loonkloof), die door Minister de Jonge (CDA) nog snel met extra budget van 1,13% beperkt gerepareerd werd ( resteert dus 8% ). De huidige inflatie is ook bekend. De ziekenhuizen tekenen wel nationale vergezichten ( IZA en Green Deal), maar verzuimen op het terrein van de rechtvaardige honorering. De staking volgt op weigering van bestuurlijk Nederland en is daarmee uitgelokt. Net als in 1990/91 lijkt de maat nu vol ( witte woede ) en groeit het ongenoegen bij deze zorgprofessionals in het primair proces. De schade aan hun gevoel voor passende beroepsuitoefening in relatie tot bestuurlijke keuzen kan nog jaren een rol spelen. En de UMC’s kunnen een veel betere personeelsbezetting realiseren! Want veelvuldig en lang staken is moeilijk verenigbaar met deze beroepscultuur, dus moet ook gerekend worden op een nog groter verloop in de algemene ziekenhuizen. En zeer begrijpelijk als bestuurders zich onmachtig presenteren.

De kosteneffectiviteit verbeteren is ook innovatie. Met de steeds verder stijgende zorgkosten misschien wel het meest nodig.